Afgelopen week had ik ‘weer zo’n stel’… Man en vrouw gaan uit elkaar. Ze hebben al tijden woorden, begrijpen elkaar niet, verstaan elkaar niet. Wel hebben ze twee kinderen en daarom willen ze het graag samen goed regelen. Maar ook graag snel en goedkoop… en dat noemen we een discrepantie…
Begrijp me goed: alle lof voor deze mensen! Alle lof dat als je elkaar niet begrijpt, woorden met elkaar hebt, dat je dan toch wenst te gaan voor een overlegscheiding. Maar kun je wel samen ‘overleggen’ als je elkaar eigenlijk niet begrijpt…
Wat we ook vaak zien is dat er tijdens het huwelijk tal van akkefietjes waren. Hij was altijd te laat. Afspraken bij de dokter of tandarts met de kinderen kwamen altijd voor haar rekening En ouderavonden? Ook die deed ze alleen… Wat is de reden dat men verwacht dat deze dingen na een scheiding zouden veranderen??? En sterker nog: wat als je, je altijd daaraan geïrriteerd hebt, wat is dan de reden dat het na scheiding minder zal worden???
Simpel gezegd: als je dingen anders zag tijdens het huwelijk, en je hebt het tijdens je huwelijk niet kunnen oplossen, waarom zou het dan na de scheiding, lees met een scheiding, dan wel opgelost zijn?
Ook na de scheiding blijft ‘hij’ dus te laat komen en is zij altijd diegene van wie het contact / de communicatie moet komen, onderhoud zij het contact met de school en blijft zij zich irriteren, tenzij…
Tenzij je investeert in een goede scheiding, in niet alleen een goed ouderschapsplan, maar ook een communicatieplan. En dat kost tijd, meer tijd. Dat kost meer energie en vanzelfsprekend meer euro’s.
Maar heb je wel eens gerekend wat het oplevert… Minder irritatie, meer tijd, meer energie… een betere pappa en mamma… En dat is wat ‘ze’ allemaal willen: het goed regelen voor de kinderen! En natuurlijk een beetje voor jezelf…:)
